«Στη μνήμη του Αλέκου Φλαμπουράρη: Μηχανικού, Αριστερού, Original»

Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων,
φίλοι και φίλες του Αλέκου, συντρόφισσες και σύντροφοι, η οικογένειά του.
Δεν θέλω να μιλήσω ούτε με μεγάλα λόγια, ούτε με στόμφο για τον πατέρα μου.

Ο Αλέκος, για μένα – όπως τον ζούσα εγώ – ήταν σαν τον
Ρόμπερτ Όουεν,
τον τοπικό σοσιαλιστή που τόσο εκτιμούσαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς.
Πίστευε πρώτα και πάνω απ’ όλα στον χαρακτήρα των ανθρώπων και έπειτα στα συστήματα.
Πίστευε σε αυτούς, στη δυνατότητά τους να φτιάξουν μια κοινωνία καλύτερη.

Δεν ήταν ποτέ ο μεγάλος διανοητής.
Ήταν όμως ένας εξαιρετικός μηχανικός που μετά από 45 χρόνια δουλειάς έγινε, στα 77 του,
επαγγελματίας πολιτικός — χωρίς να έχει βγει ούτε μία μέρα στη σύνταξη.

Είτε μιλούσε με τον πιο απλό άνθρωπο είτε με τον πιο ισχυρό, ήταν πάντα ο ίδιος.
Δεν προσποιήθηκε ποτέ ότι είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που ήταν, διότι ήταν ΑΕΚ και ήταν Original.

Κράτησε όρθιο το ηθικό πλεονέκτημα του χώρου του.
Διαπραγματεύτηκε, συγκρούστηκε, αλλά δεν εξαγοράστηκε ποτέ από το κεφάλαιο.
Ίσως ήταν από τους λίγους που πραγματικά κατάλαβαν τι εννοούσε στα γραπτά του
Νίκος Πουλαντζάς.
Ίσως γιατί, ως φίλοι, είχαν βρεθεί μαζί στην Αίγινα εκείνο το καλοκαίρι,
λίγους μήνες πριν ο μεγάλος μαρξιστής θεωρητικός δώσει τέλος στη ζωή του,
νικημένος από την κατάθλιψη.

Ο Πουλαντζάς έλεγε ότι το κράτος έχει σχετική αυτονομία από τα καπιταλιστικά συμφέροντα,
και αυτό προσπάθησε κι ο πατέρας μου — ως υπουργός — να σταθεί αυτόνομος
απέναντι στις πιέσεις και στις επιδιώξεις της οικονομικής ολιγαρχίας.
Άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι.

Τα τελευταία δύο χρόνια, ο πατέρας μου κουβαλούσε μέσα του απογοητεύσεις, βάρη, στεναχώριες.
Έβλεπε γύρω του πράγματα που τον πλήγωναν και τον έβαζαν σε αδιέξοδο για το τι έπρεπε να κάνει.

Πρόσφατα διάβασα σ’ ένα βιβλίο μια εικόνα που μου τον θύμισε.
Περιέγραφε ένα περιστέρι παγιδευμένο σε ένα μικρό μπαλκόνι, πίσω από ένα διάφανο προστατευτικό πλαστικό.
Έβλεπε το φως και τον ουρανό, μα κάθε φορά που προσπαθούσε να πετάξει,
χτυπούσε πάνω στο αόρατο εμπόδιο.
Έπεφτε, σηκωνόταν και δοκίμαζε ξανά — επίμονο αλλά και κουρασμένο.

Με φροντίδα και αγάπη όμως, το περιστέρι βρήκε ξανά τη δύναμη να πετάξει ελεύθερο στον ουρανό.
Έτσι κι ο Αλέκος, για να αναζητήσει τη δική του ουτοπία.

Ο Martin Parker έγραφε:

«Αν η ουτοπία δεν υπάρχει πουθενά, τότε δεν είναι επικίνδυνη.
Αν όμως υπάρχει, είναι δυνητικά πολύ επικίνδυνη — ιδιαίτερα για εκείνους που θα προτιμούσαν να έμενε στα βιβλία»

Και ο Αλέκος Φλαμπουράρης δεν ήταν ποτέ άνθρωπος του βιβλίου μόνο. Ήταν άνθρωπος της πράξης.

Αλέκο, ευχαριστώ για όλα.
Καλή αντάμωση με τους Original του παραδείσου.